WONEND IN HET BUITENLAND
We woonden niet in idioom.
We spraken onverbloemd Engels,
niet versierd door toespelingen.
We schoten wat kleren aan
over ons naakte lijf, schamele botten.
We schaarden ons in rijen in het rijenland,
drongen samen op andere plaatsen,
veranderden van auto’s en kleuren opdat ze pasten
bij de cultuur van ons bestaan,
totdat we oog in oog stonden met onszelf
en beweerden dat we elkaar nooit hadden ontmoet.
Original title: Expatriates CICATRIX
Aanvankelijk was er slechts een spoor
een lichte vlek die beslist bleker zou worden.
Zeker geen moedervlek, hield mijn moeder me voor,
hoewel ze dacht dat haar dochter aangetast was.
De smet was geen keloïd, geen teken
van schoonheid of sociale status. Hij spatte
over mijn kin als bebloede scherven
of het werk van een verlamde
tatoeage-artiest. Mettertijd gaf ik toe
aan de betovering van z’n hiërogliefen, geweigerde
scheuring, en droeg hem als een talisman.
Cicatrix – Outside The Fold MIJN GROOTMOEDERS UITPAKKEN
Ik breng ze naar beneden van zolder
―Victoriaanse invaliden die ze eens waren―
om leven te blazen in het stof dat ooit woorden
en botten was. Pak een groene kralenketting
uit van een epilepsielijder, een doortocht
van een astmapatiënt naar de droge
vlaktes van Texas. Van één vergaar ik
vier fragmenten in een vijf jaar bijgehouden dagboek,
enig geschenk van de zoon die zij naakt
in de sneeuw liet dwalen en te laat
liefde gaf. Van de andere voorschriften
voor zwangerschap―pure lucht
en theekopjes, diepe zuchten en zweet.
Een remedie voor reuma. In verbijstering
gewikkeld, en een droeg
de onwaarschijnlijke naam van Hoop
haar afzondering mee in, streelde
het dagboek zoals zij nooit
haar zoon zou doen. Te delicaat
voor de kinderen waar ze steeds zwanger van werd,
gleed Carrie ademloos weg.
Ik sleep ze van zolder naar beneden als oude koffers,
klap de deksels omhoog om ze van stof te ontdoen
en leg hun stiltes naast elkaar op mijn eigen schap.
Unpacking my grandmothers – Outside The Fold www.alberthagenaars.nl
wikipedia
